Het Kyoto-protocol, wat is dat nu eigenlijk?
In 1992 werd naar aanleiding van de Conferentie van de Verenigde Naties over
Milieu en Ontwikkeling in Rio de Janeiro het Klimaatverdrag afgesloten met als
doel het tegengaan van klimaatwijzigingen. Onderzoek heeft immers aangetoond
dat in de 20ste eeuw de gemiddelde temperatuur in de hele wereld met
0,6 °C gestegen is en volgens de meeste wetenschappers ligt de oorzaak van deze
temperatuurstijging in de uitstoot van broeikasgassen tengevolge van menselijke
activiteit. De broeikasgassen in kwestie zijn koolstofdioxide (CO2),
methaan (CH4), stikstofoxide (N2O), fluorkoolwaterstoffen
(HFK’s), perfluorkoolwaterstoffen (PFK’s)en zwavelhexafluoride (SF6),
maar men focust zich vooral op de uitstoot van koolstofdioxide.
Het Klimaatverdrag oppert dus voor een stabilisering in de concentratie aan
broeikasgassen in de atmosfeer zodanig dat er geen gevaarlijke wijzigingen in
het klimaat optreden. Die klimaatwijzigingen zouden immers kunnen leiden tot
(lokale) zeespiegelstijgingen, extreme regenval, het smelten van de ijskappen
enzovoort.
Het Kyoto-protocol, dat afgesloten werd op 11 december 1997 in de Japanse
stad Kyoto, kan beschouwd worden als een concretisering van het Klimaatverdrag.
Het Kyoto-protocol bepaalt immers welke concrete reductie-inspanningen geleverd
moeten worden door de geïndustrialiseerde landen. Er werd besloten dat de
uitstoot van broeikasgassen gemiddeld met 5% per land verminderd moet worden. De
concrete reductiepercentages verschillen van land tot land, naarmate de
economische kracht en de uitstoot in 1990.
Het protocol stond open voor ondertekening in het Hoofdkwartier van de
Verenigde Naties in New York van 16 maart 1998 tot en met 15 maart 1999. 84
landen (samen verantwoordelijk voor 68% van de totale uitstoot van
broeikasgassen door industrielanden) ondertekenden het protocol, dat officieel
in werking trad op 16 februari 2005.
 |